Sydney: Busy, beauty, homesick and a lots of love

Hi Mates!

Ja ja het duurt even maar dan heb ik ook wel heel veel te vertellen! Als ik zou zeggen dat het goed gaat lieg ik, want ik ben ontzettend verbrand, verkouden, en heb spierpijn in spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had maar dat verhaal komt later! Verder gaat het wel erg goed en geloof het of niet, ik vind Sydney nog steeds geweldig! Geen tijd? Lees dan maar gewoon de laatste tien zinnen.

Ik zal beginnen met afgelopen weekend, wat een weekend was dat… Vorige week hadden we een surf camp geboekt voor dit weekend: Drie dagen en drie nachten surfen, chillen, zwemmen en gezelligheid. Toen ik later naar de winkel ging om te betalen bleek het al vol te zitten en ging het voor ons dus niet meer door. Kelly was het hier niet helemaal mee eens en probeerde het nog met een boos telefoontje, maar ook dit wilde niet lukken. Dit was wel jammer want afgelopen maandag was hier een feestdag, dus dit is ons enige lange weekend. Maarja we boeken nu gewoon weer een ander weekend! Het was te laat om nog andere verre trips te boeken dus bedachten we dat we gewoon verder gingen met onze bucket list af te werken in Sydney! Ik heb hier al veel gedaan, maar er blijven dingen die ik nog moet zien en doen hier!

Ik ging het weekend niet zo lekker in; chagrijnig, knoop in mijn maag en veel te veel aan het nadenken, heimwee dus.. Echt verschrikkelijk, vooral omdat ik dat nog nooit gehad heb! Het is zo dubbel, ik leef een beetje naar het moment toe dat ik mama, papa en kim weer kan knuffelen maar wil ook dat het nog lang niet zo ver is, daar is het hier veel te leuk voor! Zaterdag heb ik even met mama gebeld en alles er uit gegooid, en daarna was het eigenlijk allemaal weer goed. Geen last meer van en voel me weer helemaal goed. Als er iemand een ervaringsdeskundige is, is mama het wel en dan moet ik haar ook maar geloven dat het een ‘eerste maand is voorbij dipje is’ haha.

Vrijdag zijn we (Marit, Kelly en ik) naar de night market in China Town geweest. Dit bedoel ik niet gemeen maar ik geloof dat ik mijn portie Chinezen al wel gehad heb in Singapore want we waren er heel snel weer weg! Veel te druk en ook helemaal niet groot eigenlijk, maaar ze hebben er wel het allerlekkerste ijs ooit. Daar had ik beter niet achter kunnen komen want toen ik er zaterdag een ijsje ging halen en mijn eerste hap nam knapte mijn riem, door midden… Ik heb zelf ook wel door dat ik er niet dunner op aan het worden ben maar dit was wel weer een duidelijk teken. Nouja een ding scheelt: Die riem heb ik dus niet meer nodig. Haha.

Na de night market en wat drankjes next door ben ik naar bed gegaan voor een hele zware dag zaterdag; een dagje strand. Na een uur slapen ging het brandalarm af en kon ik mijn bed dus weer uit, wat een chaos, iedereen (hele hostel is volgeboekt) via één trap naar buiten, waar ik me toch wel zorgen maakte om mijn paspoort en laptop. Achteraf was er alleen maar rook en gelukkig geen vuur! Na twee uur wachten en in mijn pyama door Sydney te hebben gelopen kon ik weer terug mijn bed in gelukkig. Achja heb ik dat ook weer eens meegemaakt.

Zaterdag hebben we gezellig met zijn drietjes op het strand gelegen en gebarbecued. 4 weken geleden had ik nog geen idee hoe het moest en nu ben ik al een echte professional. Hier staan standaard in bijna elk park barbecues, dus dat zal nog wel vaker gaan voorkomen aankomende zomer! Zaterdag avond was er vuurwerk bij de Harbour Bridge, wat nog groter schijnt te zijn geweest dan met Oud en nieuw. Helaas was het echt te druk en heb ik er niet zoveel van meegekregen, teleurgesteld ben ik naar een andere plek in Sydney gerend waar ze elke zaterdag vuurwerk afsteken. Zo blij als ik was toen ik aankwam, zo teleurgesteld als ik was dertig seconden later toen dat dus ook al afgelopen was, voor niks gerend! Daarna heb ik gezellig wat met mijn roomies gegeten en daarna uitgeput in bed geploft.

Ik ben nog niet eens begonnen aan deze nieuwe alinea en ik lig alweer helemaal dubbel. Zondag was een avontuur die ik echt nooit meer ga vergeten, maar je kent het wel; echt een verhaal waar je bij had moeten zijn… Marit, Kelly en ik hadden het geweldige plan om te gaan kanoën zondag in een national park in Sydney. De heenreis was stressvol want er staat nergens aangeven waar je er uit moet dus zijn we maar op de gok na een uur uit gestapt en we waren nog aardig in de buurt ook! Toen we aankwam bij het kano verhuurbedrijf was het allemaal al een beetje chaotisch, we werden alle kanten opgestuurd en ze vergaten bijna de zwemvesten. Toen we eindelijk in het water lagen, merkte Marit na twee minuten al op dat ze eigenlijk al pijn in haar armen had, wat ik eerlijk gezegd ook niet kon ontkennen… Na een uur peddelen namen we onze eerste pauze voor een halfuurtje op een rots lekker in het zonnetje. Was echt goed weer die dag, misschien iets te goed… Daarna gingen we door peddelen om na een uur weer pauze te nemen, we konden alleen niks vinden dus we bleven maar door gaan. Toen kwamen we op zee en werd het allemaal wat wilder en er leek echt geen einde aan te komen! Ik ben echt ontzettend bang voor de zee en alles wat daarin zwemt en aangezien ik in een eenpersoonskano heel veel meters van kelly en marit af lag heb ik gepeddeld voor mijn leven. Toen we het strandje bereikte viel ik ook letterlijk neer van vermoeidheid, dacht dat het niet veel erger kon worden; nou dus wel…

Het strand liet me wel even alle vermoeidheid en pijn vergeten, wat was het daar mooi! Het was een heel klein strandje waar geen voetsporen of afval te zien was, en we waren daar helemaal alleen! Ik kreeg een beetje het expeditie robinson gevoel en kon alleen nog maar glimlachen. Ik denk echt dat het de mooiste plek is waar ik ooit geweest ben, klinkt overdreven maar echt een beetje een onbeschrijflijk gevoel. Maar na een uur moesten we toch echt terug en met heel veel tegenzin zijn we weer in die kano gestapt. Oke nu begint mijn lachbui weer opnieuw… hahaha.
De tweepersoonskano waar Kelly en ik in zaten had echt een ongelooflijk afwijking naar links waardoor we alleen maar aan het zigzaggen waren en rondjes aan het peddelen waren, dat zorgde voor zoveel frustraties! En door de moeheid en emoties konden we niet meer stoppen met lachen, schelden, druk maken en weer lachen… Na een uur peddelen waren we nog die zee niet af en de energie raakte echt op! Eindelijk terug op het kanaal naar de zee toe ging het niet veel beter, toen Kelly en ik weer aan het schelden waren op de kano en het verhuurbedrijf viel Marit opeens om in dat grote water. Ik probeerde echt serieus te blijven maar ik plaste bijna in broek van het lachen. Shit daar ga ik weer…. Gewoon uit het niets, in één keer die kano ondersteboven. Met als gevolg een Marit in het water en de kano vol met water. Na een paar uur peddelen konden we echt niet meer en zijn we naar de zijkant gepeddeld wat ook nog langer dan een kwartier duurde trouwens… Daar hebben we gebeld naar het verhuurbedrijf die ons vertelde dat we nog maar twintig minuten moesten; nou misschien 20 australische minuten want we hebben daarna nog zeker anderhalf uur gepeddeld. Marit is vooruit gegaan om hulp te gaan vragen en toen ze uit het zicht verdwenen was kregen wij weer een beetje hoop, dat ze ons nu wel kwamen halen. Die hoop was in één keer verdwenen toen het donker werd en we opeens Marit weer tegenkwamen. Nu realiseerde we dat we toch wel echt verdwaald waren, maar toen kwam het mooie einde: Met een bootje werden we gered en naar de kant gebracht, eind goed al goed! Het gevolg van dit avontuur is nu wel overal spierpijn, verbrand, een mooie herinnering aan het strand en een grappig verhaal dat me nog steeds erg aan het lachen maakt. Sorry dat ik jullie hier mee opzadel, maar moest het gewoon even kwijt!

Maandag ochtend voelde ik me echt niet goed dus ben lang in bed blijven liggen, maar s’middags toch maar gezellig naar Sylvana gegaan om een filmpje te kijken. Want de hele dag in zo’n stapelbed liggen is ook niet ideaal! En nu is het dinsdag, en kan ik weer wat dingen afstrepen maar heb ik gelukkig ook nog genoeg te doen! En ik mag wel opschieten want de tijd vliegt hier.

Ik lig nu weer in een nieuwe kamer die echt helemaal niet fijn is, heel klein, geen normaal raam en op de tweede verdieping met een meisje die niet kan stoppen met praten. En als ik haar negeer blijft ze net zo lang op mijn arm tikken tot ik antwoord, en ze is 31! En ik maar denken dat ik veel praatte, vergeleken met haar ben ik gewoon heel erg stil. En mijn andere roomie heeft bedacht dat ie niet meer boven in het bed wil liggen en dus elke nacht zijn matras naar beneden gooit, maar ik irriteer met helemaal niet hoor! Echt geweldig die roomies af en toe… Vorig weekend lag ik nog in een heerlijke tweepersoonskamer met een tweepersoonsbed omdat er verder geen plek meer was, wat ik natuurlijk niet heel erg vond! Na dat weekend ben ik dus verhuist naar deze kamer, waar ik voorlopig moet blijven, helaas… Het hostel is echt ontzettend druk en constant volgeboekt dus ik ben bang dat ik niet op beter hoef te hopen. Maarja ik ben allang blij met een kamer, want een eigen kamer huren is echt veel te duur.

Ik ben al precies 8 dagen gestopt met drinken wat af en toe best lastig is. Als je hier uit gaan is iedereen dronken en dus irritant, maar dat is juist mijn bedoeling. Zo kan ik even geld besparen en weer wat gezonder gaan leven! Nog 23 dagen te gaan..
Verder ben ik nog druk bezig met de activiteiten, ik wil eigenlijk een nieuwe activiteit in gaan voeren voor s’avonds. Iets van een tour of wat dan ook, maar weet nog niet wat. Iemand een idee? Zou me wel helpen!

Maar even een samenvatting; het gaat nog steeds heel erg goed, ik vind mijn werk heel erg leuk en ik verbaas me elke avond weer over Sydney. Al die grote gebouwen, alles is zo groot, verlicht en indrukwekkend en ik woon daar gewoon tussen! Soms sta ik gewoon stil op straat om een minuut lang rondjes te draaien en om me heen te kijken en dan realiseer ik me weer hoe gelukkig ik ben dat ik dit nu gewoon kan doen! Ik zal dit keer niet sentimenteel worden; maar ik weet echt wel wat een kans dit is en hoe gelukkig ik hier mee moet zijn en ook ben! Ja en verder… Het weer is over het algemeen goed, beetje een raar seizoen, soms heel warm en dan opeens weer een stuk kouder. Maar ik merk wel dat de zomer er aan ,aan het komen is! Ik denk wel dat als ik terug ben in Nederland weer moet leren fietsen, want dat doen ze hier echt nauwelijks. Ik moet ook wel toegeven dat dat hier onmogelijk is met het verkeer en de heuvels. Dus dat wordt weer met zijwieltjes als ik terug kom…

Ik kan niet geloven dat ik al langer dan anderhalve maand weg ben, wat vliegt de tijd! WIFI is heel slecht hier dus ik heb ook niet echt veel contact met Nederland, wat ik wel echt jammer vind want ik begin mijn vriendinnetjes nu wel te missen, binnenkort echt even skypen!!
Oja nog één vraagje, kan iemand mij pepernoten opsturen? Die wil ik echt niet missen dit jaar…
Hoe gaat het in Nederland, het gaat allemaal langs me heen, dus houd me maar op de hoogte!
Bedankt iedereen voor de lieve kaartjes, facebook berichtjes en smsjes, was echt fijn om te krijgen. En de kaartjes komen nog steeds binnen! Echt superleuk om te krijgen elke keer!

Nou lieve vriendjes en vriendinnetjes, dit was me weer een verhaal, en zoals ik elke keer zeg er is nog zoveel meer te vertellen. Ik mis jullie wel en had jullie graag allemaal hier gehad. Maar ik blijf nog even hier genieten en ik zie jullie over een paar maandjes weer, hele dikke kus en knuffel,

With love, Lisanne